“Niemand heeft gezegd dat het leven makkelijk is.”

Ik werkte in een grote, semioverheid organisatie. Ik ben van mezelf een snelle denker en doener. “Vandaag probleem, morgen opgelost” is mijn motto. Dat bracht mij met enige regelmaat in conflict met leidinggevenden en de protocollen die zij steeds weer verzonnen waardoor alles nog stroperiger, langzamer en ingewikkelder ging.

Ik liep steeds meer tegen muren aan maar bleef keihard zoeken naar oplossingen. Al moest ik er ’s avonds thuis aan door werken. Ik paste mij aan aan een organisatie die niet werkt. Gevolg?  Ik zat met een burn-out(s!) thuis, zij niet.

Zelfde in mijn relaties. Eigenlijk was ik nooit goed genoeg. Ik ging mij altijd aanpassen. Dat gaat tot zekere hoogte goed maar ook de laatste ging uiteindelijk ten onder. Ik merkte dat hoe harder de ander wil dat ik mij aanpas, hoe harder ik ga rebelleren!

Uiteindelijk zat ik zonder werk, zonder partner en (als gevolg daarvan) zonder huis. Alles wat ik had opgebouwd in mijn leven was weg.

“The loneliest moment in someone’s life is when they are watching their whole world fall apart, and all they can do is stare blankly. It’s not the shattering itself that breaks you — it’s the silence that follows, the quiet space where you realize there’s nothing left to salvage. And in that moment, you know that you’ll never be the same again. You’ll build something new, perhaps, but it will never be what you lost.”
— F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby

Een donkere tijd waarin ik het eigenlijk niet meer zag zitten in dit leven. Wat is de zin hiervan? Waarom moet ik dit meemaken?

Met behulp van een re-integratiecoach ben ik in een programma gegaan om weer aan werk te komen. Er moest toch brood op de plank komen. In dat programma ontdekte ik wat ik steeds deed: mijzelf aanpassen, mijzelf inleveren tot aan het gaatje. Waarom? Eigenlijk simpel, om te krijgen wat voor elk mens een basis voorwaarde zou moeten zijn: Liefde, Erkenning, Waardering.

Met de tijd kwam het besef dat ik gewoon mezelf mag zijn ongeacht wat iemand er van vind! Mijn capaciteiten en talenten zijn er niet minder om. Dus ik doe nu wat ik fijn vind om te doen, ik draag de kleding die ik wil (hardrockers hebben van die enge shirts… ;-) ), ik doe dingen op mijn manier, ik maak mijn keuzes. (En ja, ik aanvaard dan ook de consequentie van die keuzes.) Wie mij liefheeft volge mij, de rest kan opzouten!

Ik geloof dat je die vrijheid moet kunnen hebben. Ook als het schuurt. Zoals een oester een korrel zand steeds weer bedekt met een nieuw laagje zodat er op enig moment een prachtige parel vormt. Hou van me om wie ik ben, niet om wat ik in jouw ogen kan zijn. Je mag mij niet in een vorm dwingen die ik niet ben. Een gruwelijke quote van een leidinggevende was “Eerst breken, dan kneden!” Het breken is ‘m gelukt… Het kneden mocht ik zelf doen.

Daarom zet ik mij graag in voor mensen die willen ontdekken wie ze echt zijn. En dat naar buiten willen laten zien. Zonder schaamte of angst. Ik help jou op jouw ontdekkingsreis.

- Wie ben jij?
- Waarom ben jij hier?
- Wat zijn jouw doelen?

Weetjes over mij:

- Ik ben een zachtaardig mens, gevoelsmens. Ik heb ’t beste met een ieder voor.
- Ik denk best snel en liefst ook nog een paar stappen vooruit. Maakt mij voor anderen soms onnavolgbaar…
- Ik lees graag boeken, liefst sciencefiction, een goede detective en thrillers. Films geld hetzelfde voor. (Maar verras me met een film… ik vond ’Supernova’ een geweldige film!)
- Ik maak muziek met mijn band MOERSTAAL. Wij zijn een Nederlandstalige hardrockband.
- In m’n kroegje mag ik graag naar stevige muziek en bands luisteren, thuis hou ik van rust.
- Ik kan lekker koken (m’n favoriete toetje is panna cotta). En ik bak graag m’n eigen brood.
- Ik hou van absurde/zwarte humor. Ik kan helemaal blauw van het lachen liggen bij alles van Monty Python!!